13 lutego 2021

Pokora, czyli prawda

Jest w końcu warunek ostatni. Prawda. Tak – i wyłącznie tak - św. Teresa definiuje pokorę. Nie chodzi o służalczość, uniżanie się, pokazywanie, że jest się nieudacznikiem. Chodzi o postawę wewnętrznej uczciwości, przenikającej człowieka aż do gruntu, aż do głębi sumienia. Jestem tylko tym, kim jestem przed Bogiem. Noszę w sobie jednocześnie wspaniałość i godność Jego stworzenia, Jego dziecka oraz ranę grzechu. Jestem przez Niego nieskończenie ukochany, ale zarazem oddala mnie od Niego nieskończony dystans. On – jest Bogiem, ja – stworzeniem. Patrzenie w tej nadprzyrodzonej perspektywie przewartościowuje następnie podejście do całej rzeczywistości. Nie muszę szukać uznania u innych, bo moja godność jest gdzie indziej. Nie muszę obawiać się krytyki czy wyśmiania, bo to nie narusza mojej wartości. Jedyne czego muszę się obawiać, to, by nie zranić tej największej Miłości, dla której żyję. Wtedy każdą słuszną uwagę przyjmę z wewnętrzną radością (choć nadal może ona kosztować moją psychikę i wrażliwość), bo będzie mi ona pomagała w bardziej czysty sposób żyć dla Boga. Wtedy będę gotowy być sobą, być chrześcijaninem w każdych warunkach, nawet w społeczeństwie, które wprost neguje Boże prawo.

Wtedy… co więcej… nie będę się nawet domagać od Boga, by „udowadniał” mi swoją miłość, pozwalał „odczuć” swoją obecność na modlitwie. Będę chcieć czynić dobro swoim życiem, nie czekając na nagrodę.