13 lutego 2021

Determinacja

Sama modlitwa często nie będzie nam się udawać. Teresa pisze: „Ja całe czternaście lat nie byłam zdolna rozmyślać inaczej, jeno czytając z książki” (17,3). I następnie: „Są umysły tak niespokojne, że można je porównać z koniem nieokiełznanym, którego żadna siła utrzymać nie zdoła” (19,2).

Wtedy z pomocą przychodzi nam determinacja. Postawa do głębi wyrażająca duchowość św. Teresy. Potrzebna i na modlitwie, i w całym życiu. Św. Teresa określi ją nawet przymiotnikiem: zdeterminowana determinacja, zdecydowane zdecydowanie.

O co chodzi? Najprościej rzecz ujmując, by nigdy się nie zniechęcić. Wiedząc, jak wielki jest cel naszego życia – doskonała miłość, świętość, pełna komunia z Bogiem – nie zatrzymać się ani nie zawrócić w drodze, choćby piętrzyły się przed nami wszystkie możliwe trudności. Choćbyśmy nie potrafili dać sobie rady ze swoimi wadami i słabościami, mimo ciągłych prób poprawienia się. Choćbyśmy czuli, że modlitwa nie idzie nam ani nie przynosi owoców. Choćby wydawało się, że cała ta duchowa droga jest bez sensu. Choćby inni udowadniali nam, że uganiamy się za mrzonkami, choćby negowali i wyśmiewali. Trudności przyjdą – nie ma się co łudzić. Teresa wie o tym najlepiej: „[Droga modlitwy] jest to królewska droga do nieba, wielki skarb leży na niej ukryty; nie dziw zatem, że wszystko to tak dużo kosztuje” (21,1). A czas trudny – od strony zewnętrznej czy wewnętrznej – jest zawsze czasem uprzywilejowanym, by bardziej oprzeć się na Bogu. Uwierzyć Mu, zaufać Jego miłości. Skoro On mnie kocha i pragnie mojego dobra, nie muszę się bać, jakby nie wyglądała moja droga. Taka postawa staje się czystą wiarą i miłością. A więc… czystą modlitwą. Modlitwą rozciągającą się na całe życie.