13 lutego 2021

III. Zachwyt nad dobrocią Boga, czyli jak modlić się modlitwą Ojcze nasz

Już za pierwszym słowem modlitwy, mówiąc Ojcze nasz, Bóg daje nam tak niepojęte skarby! „Ileż w tym jednym słowie zawiera się pociechy” (27,7). Sam Chrystus uniża się, czyniąc się naszym Bratem. Daje nam Boga jako Ojca, daje Jego przebaczenie, pocieszenie, miłość. Daje nam jako dziedzictwo swoje Królestwo, życie wieczne. Zbyt wielka miłość Boga! „Czyż byłoby słusznym, gdybyśmy usty wymawiając to słowo, nie dbali o zrozumienie umysłem tej niepojętej miłości?” (27,5)

- Mamy Ojca, w którym „wszystko jest najwyższym i doskonałym Dobrem”.

- Chrystus daje nam całego siebie, daje nam wszystko, chce naszego dobra ponad swoje własne dobro, dla nas poddaje się cierpieniu i śmierci. Jak jasno pokazuje to Jego miłość i jedność Jego woli z wolą Ojca!

Zachwyt nad tajemnicą ludzkiej duszy: „Jakiż to dziw niepojęty, że Ten, którego wielkości tysiące światów nie ogarnie, zamyka się w takim ciasnym przybytku, jakim jest dusza nasza!” (28,11)
Zawierzenie Bogu, bo On „nigdy nie opuści duszy strapionej, jeśli w Nim samym całą ufność swoją pokłada. (…) O Panie mój, gdybyśmy naprawdę Ciebie znali, nic by na świecie nie zdołało nas zasmucić, bo Ty tak hojnie odpłacasz tym, którzy całym sercem ufają Tobie!” (29,2-3).
Czym jest Królestwo niebieskie? „Pokój i chwała przenikają aż do głębi całe jej [duszy] jestestwo; raduje się tym, iż wszyscy są uweseleni; nosi w sobie głębokie uciszenie wewnętrzne; wszystka jej istność wzbiera niewypowiedzianym weselem, iż wszyscy czczą, chwalą i błogosławią Imię Pańskie, a nikt już Go nie obraża; wszyscy Go miłują i ona także i żadnego już innego zajęcia nie zna prócz miłości Jego” (30,5).

I jako podsumowanie – również słowa św. Teresy zachęcające do wewnętrznego skupienia i modlitwy wewnętrznej:

„Tą drogą idąc, postępuje się szybko. (…) Którzy tak postępują, są wolni od wielu okazji do złego i prędzej chwyta się ich duszy ogień miłości Bożej” (28,8).