13 lutego 2021

II. Rady św. Teresy dotyczące życia modlitwy

W Chrystusie jesteśmy synami Bożymi i możemy zwracać się do Boga jak do Ojca, tj. rozmawiać z Nim całkiem swobodnie, dzielić z Nim nasze trudności i radości, przychodzić do Niego również, gdy zawinimy, bo On jako Ojciec ma niejako obowiązek pocieszać i przebaczać.
Starajmy się więc być takimi, by móc „cieszyć się słodkością Jego i z ufnością rzucić się w objęcia Jego” (27,6).
Postawy towarzyszące modlitwie:

- świadomość szczególnej relacji z Bogiem jest silną motywacją do nieprzeceniania dóbr ziemskich i kształtowania postawy wolności serca;

- świadoma rezygnacja z wszelkiej troski o względy ludzkie, opinię u ludzi, poważanie itp. (29,1);

- uczenie się przyjmowania z radością i wdzięcznością sytuacji poniżenia i upokorzenia, bo one odrywają nas od samych siebie i czynią otwartymi na Boga; nie pokładanie nadziei ani w dobrach tego świata ani w sobie, ale w samym Bogu (29,2);

- obowiązek troski o poznawanie Boga, skoro jest tak dobry i tak pełen miłości;

- obowiązek traktowania każdego człowieka z miłością, autentycznego uznawania równej godności wszystkich ludzi jako dzieci Bożych;

- pamięć na obecność Bożą wśród codziennych obowiązków (29,5): „niech pomni, że może, jeśli chce, nie odłączać się nigdy od tego Boskiego towarzystwa” (29,7);

- oddanie całego siebie Bogu: „Wszystko na tym zależy, byśmy oddali się Jemu bez podziału i nieodwołalnie i w niczym nie krępowali działania Jego w nas, tak iżby mógł rządzić i rozporządzać jak rzeczą swoją… Pan… całkowicie nam siebie nie odda, póki my się całkowicie nie oddamy Jemu” (28,12).

Modlitwa – spotkaniem z całą Trójcą Świętą. „Znajdziecie tam i Ducha Świętego. On będzie działał w woli waszej i umysł tak ustali, że… siła Jego miłości przywiąże was do Niego” (27,7).
Do wewnętrznego skupienia bardzo pomaga rozważanie o niebie i o realnej obecności Boga w duszy człowieka (28,1-2). Zdanie sobie sprawy, czym tak naprawdę jest dusza ludzka (28,11): „Nie przedstawiajmy sobie duszy naszej jakoby pustki jakiejś. (…) Gdybyśmy pomnieli i uważnie zastanawiali się nad tym, jakiego to wielkiego Gościa mamy we wnętrzu naszym…” (28,10).
Aby się modlić, trzeba odejść na samotność, „gdzie by się nic nie obijało o uszy”, „nie patrzeć na rzeczy zewnętrzne” (28,5).
Zdać sobie sprawę z Bożej obecności i rozmawiać z Bogiem obecnym w duszy, jak z Ojcem, Bratem, Panem, Oblubieńcem (28,3).
Mieć świadomość, z Kim się rozmawia; rozumieć, co mówimy i o co prosimy (30,1-2).
Pragnąć pożytku wiecznego, a nie łatwego i przyjemnego życia (30,3).
Uczyć się postawy celnika (31,6), ale zdecydowanie unikać wewnętrznego skrępowania udającego pokorę (28,3).
Szukać na modlitwie samego Boga, nie być niewolniczo przywiązanym do form (31,12).
Również na tej drodze ćwiczenie czyni mistrza – jeśli nawykniemy do skupienia, potem będzie ono przychodziło z łatwością, choć początkowo trzeba się zwykle przymuszać (28,6-7; 29,7).
„Szczęścia tego nie nabywa się bez trudu. Nie żałujcie, na miłość Boga was proszę, czasu i pracy poświęconych na osiągnięcie tak wielkiego dobra” (29,8).
Wierność Bożym łaskom (31,11-12).